Nowy początek, czyli zapobiegnanie procesowi umierania

Każdy człowiek trochę umiera. Nie ulega to żadnej wątpliwości. Czas wyjść temu na przeciw. Ilu ludzi na świecie, tyle koncepcji na umieranie. Wbrew pozorom nikt nie ma takiej samej. Problem polega na tym, że tylko cząstka świata potrafi świadomie żyć i świadomie umierać.

Może ten początek zwiastuje bloga samobójcy. Muszę uspokoić – nic z tych rzeczy. Niemniej jednak nie będę uprawiać tutaj autobiograficznych monologów. Tutaj pisze się historia. Ale historia w miarę świadomego życia. Myślę, że dorosłam do tego, aby zacząć pisać o „czymś”. Zawsze trochę się dojrzewa.

Posłuchaj sobie:

Zadaj sobie pytanie: ,,Jak czuję się po przesłuchaniu tej piosenki, którą poleciła mi blogerka?” Ciekawią mnie Wasze odpowiedzi. Ja właśnie piszę tę notatkę w oparciu o nastrój, który został wytworzony przez tę aranżację muzyczną.

Zdaję sobie sprawę z tego, że blog będzie mało poczytny. Ludzie nie lubią czytać blogów. Moda na nie przeminęła z wiatrem fanpejdży. Mam nadzieję, że tutaj będę bardziej anonimowa. Pewnie zastanawiasz się, kim jestem. Odpowiem: kimś (dla siebie) bardzo nudnym. Studiuję arcyciekawy kierunek, jakim jest historia. Piszę wiersze, śpiewam, robię zdjęcia… Interesuję się psychologią, sportem i muzyką. I wieloma rzeczami, o których może kiedyś przyjdzie mi napisać. Jednak mimo wszystko jestem dla siebie nudna. Dziwne zjawisko?

Napisałam tak mało, a mam wrażenie, że ktoś mnie rozpozna. Może kiedyś wyjdę z cienia.
Każdy człowiek trochę umiera. Tego procesu nie da się zatrzymać, ale można stopniowo łagodzić. Nie wierzysz? Sama nie jestem pewna swojej wiary w to. W tym krótkim życiu za szybko biegniemy; do pracy, do szkoły, na uczelnię, na spotkań sto, wszędzie. Co nam to daje? Oprócz tego, że nie jesteśmy spóźnieni, chociaż zdarza się przyjść o te trzy minuty za późno… Ciągle zabiegamy o szczęście, zachowując pozory walecznych ludzi. Biegniemy, póki mamy siłę, a jeżeli już ich brakuje – odpoczywamy. Przesypiamy. Dni, miesiące, lata… Później wybudzamy się, jak miś ze snu zimowego i biegniemy dalej.

Kiedyś działałam w pewnej powiatowej organizacji artystycznej i tam nauczyłam się jednej rzeczy – w sztuce nie da się biec. Pisanie, malowanie, śpiewanie, komponowanie nie powinno być traktowane w kategorii maratonu. Na pewno masz jakąś pasję, którą rozwijasz. Zastanów się, czy jest warta Twojej ofiary w postaci zdrowia czy życia.

Czy Yiruma uspokoiła Cię na tyle, by zmierzyć się ze sobą?